Feeds:
Artigos
Comentarios

Posts Tagged ‘Borbóns’

nunca máis

nunca máis

Os papeis de Bárcenas poden ser simplemente uns papeis ou apuntes dun señor que se chama Bárcenas para un extraterreste que acabe de aterrar por descoido na Serra de Gredos e escoite as noticias da Razón nunha Caverna ou as declaración dos voceiros ou voceras do PP, o seu fementido contido pasou dunhas mendaces fotocopias sen valor dun orixinal imposible, inexistente – co difícil que é fotografar a nada- a unas contas apócrifas e fantasiosas ao que lle chamou en frase lapidaria na súa comparecencia do 1º de agosto o Sr. Rajoy : “ no tienen más valor que un renglón escrito al vuelo en un papel arrugado”, chincha rabincha! frase chea dun beliscante lirismo nun (re)finado estilo satírico escolar de xogos florais e florilexios a María nun colexio de monxas . A rotunda frase soltouna así, sen ningún empacho, nin molestias dixestivas nin aceno bucal de acedía no semblante o noso presidente Rajoy .

Pero esta trola entra dentro das olvidábeis e esquecíbeis mentiras que teñen adoitado como cerne de estratexia arriolista o Partido Popular.
O Pinochismo Electoral non o teñen en exclusiva os populares, é ben sabido, máis si a recalcitrante cachudez de mantellas et non enmendallas, que se inicia, por exemplo, co desastre do Prestige (lembrade a Mariano abraiado e exoftálmico no cartaz, 100% mentireiro) prosegue no 11-M e conségueo no caso Bárcenas.

Como republicano desde hai tempo sempre me preguntei como sendo España un país borbónico –polas dúas ramas carlistas e isabelinos- como non había aquí unha mafia consolidada como nos outros países borbónicos?:

( a Camorra en Nápoles, ‘Ndràngheta (ou Famiglia Montalbano, Onorata società e Picciotteria) en Calabria, a Cosa Nostra en Sicilia)

-Non compría, xa existía unha organización que desempeñaba ese rol como cristalización do poder, como amosan os últimos acontecimentos deste ano en curso e rematan por confirmar os papeis de Bárcenas:

A relación retratada in fraganti dun presidente autonómico, Alberto Rguez Feijóo, cun capo do narcotráfico; un exsecretario de organización do PPg , Pablo Crespo, número dous no organigrama da Gürtel; media organización valenciana do PPpv máis queimados que as Fallas; o extesoreiro nacional na cadea; a organización política de Mariano Rajoy dedicada a recaudar e cobrar impostos reaccionarios aos contratistas e outros industriais, banqueiros en nómina, xuices do constitucional afiliados ao partido, levar unha contabilidade in black, pagar soldos e silencios con sobres manila, mercar lencería e chupa chups ao custo do contribuínte, promocionar e esponsorizar o xogo dos casinos de Las Vegas en Eurovegas, promover o turismo sanitario con bens estatais privatizados… me pregunto que necesidade hai de que exista unha organización clandestina e alegal que se dedique ao mesmo, como dicía Leonardo Sciascia: “Es innegable que la mafia tiene su origen en Sicilia, pero la mafia es exportable a cualquier otro país y, también, a España. El hecho de que se haya refugiado ahora aquí quiere decir que ya poseía una cierta infraestructura”……………( FIN DE LA CITA)

 

É decir , o partido popular, segundo se desprende da contabilidade oficial ( servida ao público por Anonymus) e extra oficial ( cedida ao público por Bárcenas), estivo a xogar na democracia coas cartas marcadas, facendo trampas aos compañeiros na partida democrática, cunhas cantidades exorbitantes de euros por encima do legal durante as campañas electorais, en calquera outra democracia sería mais que motivo suficiente para a súa deposición, ilegalización i embargo polo tribunal supremo e constitucional, a min o resto do que se está a dilucidar no xulgado déixollo ao FBI, é pataca miúda. Como di no artigo de Letras Libres: Leonardo Sciascia. El poder de la mafia, Arturo Fontaine: Como sucede en El consejo de Egipto (1963), el poder envuelve a la verdad, la tapa, la desfigura, la esconde. El ejercicio del poder implica siempre una manipulación de la verdad……………………………….(FIN DE LA CITA)

 

 

davila020813b[1]

A grande evasión

Read Full Post »

Falou a raíña de España

LA REINA BAUTIZA AL BURRO "LLUVIA"

O recente libro da periodista, supernumeraria do Opus Dei, Pilar Urbano, que recolle as opinións políticas de Sofia Margarita Victoria Federica de Schleswig-Holstein-Sonderborg-Glucksburg, raíña consorte de España, actualiza o debate sobre o papel da monarquía na vixente democracia española. Deixando de lado a intelixente filtración por entregas feita pola redactora á prensa, operación que deberá estudarse nas escolas de publicidade como brillante exemplo de marketing de balde, as declaracións presentan as ideas dunha aristócrata reaccionaria. Mais diso non hai que estrañarse, vaille na nómina da familia.

O que sorprende son as repercusións que tiveron nos partidos dinásticos. As primeiras intentaron resaltar as que cadraban cas opcións que defenden. O PP remarcou o referente á necesidade de dar relixión na escola; á banalización da violencia machista; á defensa da familia tradicional e católica; á oposición aos matrimonios gais, ao aborto ou á eutanasia. Mentres o PSOE intentou mostrar unha visión máis “humana” do personaxe que coincidira con parte dos seus postulados: permitir a caza en caso de necesidade; en contra do maltrato animal o das touradas; tamén as opinións sobre Aznar, ou sobre Bush; etc. Mais en escasos días cambiaron de táctica e fixeron un pacto de silencio a indicación da casa Borbón. Tal foi así que Esteban González Pons, portavoz do PP, amoestárono dende a dirección do partido por pedir: “neutralidade a dona Sofía”, e así incidir no debate que se estaba a dar na sociedade.

As declaracións presentan avances no argumentario da necesidade da monarquía. Non fala das socorridas ideas das raiceiras na historia, nin da “gracia” divina, nin dos dereitos de conquista. Fala do dereito da herdanza, esquece ao ditador Franco para o seu caso, como si a monarquía fose unha propiedade burguesa ao declarar que “para los republicanos, nadie tiene derechos de cuna. Ahora bien, cuando esos republicanos son ricos, o tienen un negocio, o una casa, ¡bien que dejan las propiedades en herencia a sus hijos!”.

Tamén danos pistas sobre a consideración que ten da vontade popular. Na súa cabeza aparece como puramente instrumental, e chega ata provocarlle rexeitamento físico. Sirve de exemplo a anécdota que conta da visita de Estado feita a Grecia e na que tivo unha audiencia no pazo presidencial: “donde siempre vi al Rey (su padre), veo al presidente de la República. Me repugnaba estar allí. Tanto que tuve un golpe de naúsea física”. Non recorda, debe de padecer algún síndrome de memoria selectiva, que Grecia transformouse en República por vontade popular polo papel que o seu irmán, o ex rei Constantino, xogou ao avalar un golpe de estado do exército, despois unha ditadura militar que durou anos, e unha consecuente represión que sufriron miles de demócratas gregos.

Despois de mirar o libro ven a memoria a célebre frase do líder xacobino Saint-Just ante a Convención: “non se pode reinar inocentemente, a tolemia é demasiado evidente”.

Read Full Post »

A crises na casa borbón


Dende hai semanas non escoitamos falar doutra cousa que non sexa da necesidade de apertarnos a cintura. A palabra totémica do momento é “crises”. Crises financeira e borsátil mundial que na prensa e na televisión veñen a explicar como derivada dun recen descoberto virus ao que chaman “codicia”. Mais esconden aos responsábeis dos laboratorios dende onde se fabricou. Ocultan que os fabricantes eran os “amos do universo”: ideólogos do liberalismo, banqueiros, especuladores, inversores e xestores políticos dos diñeiros públicos. Pasan sen facer moito ruído intentando disimular que o lucro desaforado é a esencia do tan exaltado “libre mercado”, eufemismo para referirse ao sistema capitalista.

Pois ben para conxurar o “virus” os poderes reais e virtuais do mundo mundial levan varias semanas xuntando esforzos para cargar sobre as costas dos traballadores a tan desexada vacina. Espontaneamente saen á palestra bruxos que propoñen máxicos conxuros que veñen a coincidir coa defensa dos seus intereses máis inmediatos. O presidente da patronal, Xerardo Díaz Ferrán, fala de suspender por un tempo o sistema capitalista e que o Estado se faga cargo das débedas, mentres a súa CEOE cree ter a solución no despido libre, e os seus afiliados optan polo peche de negocios, fábricas, e a tramitación de espedentes de regulacións de emprego. De esta camada sobresaen polo grado de cinismo os especuladores da vivenda que, despois de anos de gañar cartos a esgalla, esixen ao Goberno que lle compre os pisos que non dan vendido. Para o Banco de España, sempre ao servizo da oligarquía bancaria, a solución é a conxelación dos salarios. Por faltar non falta Benedito XVI, que inspirado pola pomba babélica, e mentres recordaba o “affaire” do Banco Ambrosiano e a Banca Vaticana¸ dixo aquele de que “o diñeiro desvanécese; os bancos caen e só a verba de deus é estable; e que un día a crises pasará”.

Por outra veira nas Cortes estanse a discutir os Presupostos para o ano que ben. De entre os capítulos de gastos emerxe como faro guía e exemplo para facer fronte á “crises” a asignación para a Casa Real. Só se lle incrementa un 2,7% en relación co ano actual. Serán 1.480 millóns de pesetas para o 2009 fronte aos 1.450 millóns de pesetas dos que dispuxeron no 2008.

O “filisterismo” parlamentario presenta este incremento como exemplo de moderación ante os contribuíntes. Ocultan que estes millóns son a partida de libre designación e da que non deben dar explicacións de ningún tipo ante os representantes da vontade popular. O resto dos gastos atópanse nas partidas dos respectivos ministerios. O Patrimonio Nacional, organismo dependente do Ministerio de Cultura, que se fai cargo dos palacios da familia real: Marivent (casiña de vacacións), Zarzuela I (casiña do pai) e Zarzuela II (casiña do fillo), destina a súa conservación e mantemento arredor de 3.500 millóns de pesetas. Para viaxes da augusta familia, o Ministerio de Asuntos Exteriores, presuposta arredor de 345 millóns das antigas pesetas.  O Ministerio de Administracións Públicas é quen paga os 6.535 millóns en salarios dos empregados do servizo persoal que este ano incrementouse en 10 persoas, pasando dende as 129 ata as 139, parece ser polas necesidades do incremento da descendencia. En canto aos gastos derivados da protección e seguridade da familia efectuada pola policía, garda civil, gardacostas, servizo segredo, etcétera, aínda que se supón cuantiosos, non hai forma de sabelo xa que ocúltanse entre as partidas do Ministerio de Interior. Tampouco aparecen no Ministerio de Sanidade apuntes de medicamentos, cueiros, potiños, intervencións de ciruxía estética, cursados pola Seguridade Social cos números das cartillas da amplía familia borbón. Nin no de Agricultura as remesas para facilitar a caza do Xefe do Estado.  Por non falar das partidas dos Gastos Reservados do Estado, declarados segredos por lei e chamados entre os entendidos “fondo de reptiles” , que sirven para facerse cargo das pasións e os luxos inconfesabeis (coronel Martinez Inglés dixit).

Tras estas restritivas contas apercíbese, si non hai algún verme republicano polo medio, o gran exemplo de moderación e sacrificio de quen só pensa na difícil situación que están a pasar miles de compatriotas polo efecto do virus da “crises”.

¡Mil veces loado sexa tan grande Señor por ter tan grandes vasallos!

Read Full Post »

El pasado 4 de abril remití al presidente del Gobierno español, señor Rodríguez Zapatero, copia del escrito que con esa fecha envié al presidente del Congreso de los Diputados, señor Bono (que ha sido ampliamente difundido a través de múltiples medios de Internet aunque la prensa convencional ha guardado un mutismo absoluto) y en el que hacía responsable al rey Juan Carlos de presuntos y graves delitos que, a mi juicio, debían ser prontamente investigados por las Cortes español.

Hasta el momento el señor Bono no se ha dignado contestar al documento remitido, haciendo caso omiso de sus obligaciones constitucionales, pero sí el presidente del Gobierno que con fecha 22 de ese mismo mes de abril, y a través de la jefa de su Secretaría, acusó recibo tanto de mi carta como del documento que la acompañaba (el escrito acusatorio contra el monarca español).

Así pues, una vez en mi poder la constancia escrita de que el presidente del Ejecutivo conoce las gravísimas denuncias presentadas contra el rey Juan Carlos y, visto que el tiempo pasa sin que se alumbre decisión alguna al respecto ni por parte del Congreso ni por el del Gobierno de la nación (aunque me consta que el conocimiento de las mismas ha producido un auténtico revulsivo tanto en la ciudadanía como en políticos y expertos en derecho constitucional) me asaltan comprensibles dudas: ¿Qué hará ahora el señor Zapatero? ¿Instará al señor Bono a que promueva la creación de la solicitada Comisión de Investigación parlamentaria? ¿Se callará y mirará para otro lado ante la dimensión política del cataclismo institucional que podría desencadenar el asumir sin rodeos la verdad histórica que se desprende de las denuncias? ¿Seguirá sin hacer nada y dejará que su conmilitón en la presidencia del Congreso, el inefable señor Bono, haga lo propio, teniendo sobre la mesa abundantes indicios racionales que prueban que el actual rey de España (por decisión unilateral de un dictador genocida, no conviene olvidarlo) es un redomado golpista, pagador de chantajes sexuales con dinero de todos los españoles, terrorista de Estado por omisión de sus deberes constitucionales, corrupto donde los haya y presunto asesino de su hermano el infante D. Alfonso (el simple homicidio por imprudencia ya lo admitió en su día pero sin asumir sus claras responsabilidades penales).

En esas estamos amigos. El asunto no es baladí pues estamos hablando de la honorabilidad y credibilidad del jefe del Estado español. Revestido, además, desde hace treinta y dos años con el oropel franquista de una corona real ridícula y trasnochada. El que esto escribe, desde luego, no se va a quedar cruzado de brazos ante el mutismo de las instituciones (y de los medios de comunicación dóciles al poder) teniendo además, como tiene, el apoyo creciente de hombres del derecho y expertos constitucionalistas que no dudan de la legalidad y honestidad de sus pretensiones en el sentido de que el monarca español debe sentares ante una Comisión de Investigación parlamentaria que depure, con honestidad, profesionalidad y sentido de Estado, sus responsabilidades en los hechos ya ampliamente conocidos por la opinión pública (nacional e internacional). Y que después obre en consecuencia.

A continuación, y para general conocimiento, transcribo la misiva enviada al presidente del Gobierno y la suya de acuse de recibo.

Alcalá de Henares 25 de agosto de 2008

Fdo: Amadeo Martínez Inglés

Coronel del Ejército. Escritor. Historiador

Carta al señor presidente del Gobierno

Alcalá de Henares 4 de abril de 2008

Excmo Sr. Presidente del Gobierno español

Para su conocimiento remito a VE copia del escrito que con esta fecha, y de acuerdo a cuanto establece el artículo 77.1 de la Constitución española, elevo al Excmo Sr Presidente del Congreso de los Diputados en solicitud de que se constituya en esa Cámara una Comisión de Investigación parlamentaria, con arreglo a lo estipulado en el artículo 76.1 del citado texto legal, que depure responsabilidades (políticas, históricas, penales..) en los presuntos delitos cometidos por el actual rey de España, Juan Carlos I, tanto en su ya largo reinado (23-F, GAL, malversaciones de fondos reservados…) como en la muerte de su hermano, el infante D. Alfonso de Borbón, hecho acaecido en Estoril el 29 de marzo de 1956.

Reciba, señor Presidente del Gobierno, un afectuoso saludo

Fdo: Amadeo Martínez Inglés

Carta de la Secretaría personal del presidente

Jefa de la Secretaría

del Presidente del Gobierno Gertrudis Alcázar Jiménez

Madrid, 22 de abril de 2008

Sr. D. Amadeo Martínez Inglés

Estimado señor:

Con estas líneas acuso recibo de la carta que dirigía al Presidente del Gobierno con fecha 4 de abril, así como de la documentación que igualmente acompañaba.

Cordialmente

Fdo: Gertrudis Alcázar Jiménez

Read Full Post »

Don Amadeo Martínez Inglés, coronel del Ejército, escritor e historiador militar, se dirige a VE y a la Cámara que preside con arreglo a lo que dispone el artículo 77.1 de la Constitución española manifestándole lo siguiente:

Con fecha 23 de septiembre de 2005, y con arreglo a cuanto dispone el artículo 77.1 de la Constitución española, remití al presidente de esa Cámara en la legislatura anterior, señor Marín, un exhaustivo Informe (40 páginas) sobre los hechos acaecidos en España en la tarde/noche del 23 de febrero de 1981 (popularmente conocidos como la “intentona involucionista del 23-F”) en el que, después de una larga investigación de más de veinte años, presentaba toda una serie de indicios racionales que apuntaban a que el rey Juan Carlos I fue el máximo responsable de su planificación, coordinación, preparación y ejecución. En consecuencia le solicitaba la creación de una Comisión de Investigación, conforme a lo que establece el artículo 76.1 de la Carta Magna, que, a pesar del tiempo transcurrido y con los máximos poderes, estudiara, investigara y analizara tan deleznable episodio de la reciente historia de España y depurara las responsabilidades (políticas e históricas, preferentemente) en las que pudo incurrir el monarca español.

En enero de 2006, cuatro meses después del envío del Informe sobre el 23-F al presidente del Congreso de los Diputados y visto que éste no parecía dispuesto a acusar recibo del mismo y, mucho menos, a estudiarlo o debatirlo en la Cámara que presidía (aunque me consta que dio traslado del escrito a los diferentes grupos parlamentarios) decidí enviar el prolijo documento al presidente del Senado, señor Rojo, al del Gobierno de la nación, señor Rodríguez Zapatero, y a cada uno de los presidentes de las más altas instituciones del Estado: Consejo General del Poder Judicial, Tribunal Supremo, Tribunal Constitucional, Consejo de Estado…etc, etc. Ninguna de las autoridades a las que iba dirigido el, al parecer, “políticamente incorrecto” escrito (a excepción del presidente del Senado, quien acusó recibo a través de la Comisión de Peticiones de la Cámara) contestó al mismo.

Al no obtener ninguna respuesta, tanto del presidente Marín como de los presidentes de las más altas instituciones del Estado, año y medio después, con fecha 23 de febrero de 2007, presenté en el Congreso de los Diputados el mismo Informe solicitando de nuevo la creación de una Comisión que investigara el supuesto golpe de Estado del 23-F; visto, además, lo ocurrido en esa Cámara el día 23 de febrero del año anterior, fecha en que se cumplía el vigésimo quinto aniversario de tan desgraciado evento, al rechazar de plano algunos grupos parlamentarios la nota institucional que pretendía difundir el presidente y que, como venía siendo costumbre en los últimos años, señalaba al rey Juan Carlos como supremo y único “salvador de la democracia y las libertades del pueblo español” puestas en peligro por el golpista Tejero.

Como consecuencia de todo lo anterior y consciente de que el Congreso de los Diputados, con su señor presidente al frente, y el resto de autoridades a las que había dirigido el documento nunca se iban a molestar en acusar recibo del mismo (si sus señorías no quieren debatir tan espinoso asunto que lo haga la opinión pública, primero nacional y después internacional), he decidido publicar todas mis investigaciones sobre el rey Juan Carlos en forma de libro (“Juan Carlos I, el último Borbón”. Styria. Febrero 2008), un extenso trabajo sobre la vida del monarca español en el que analizo, después de muchos años de estudio y dedicación, no sólo el ya comentado asunto del 23-F sino algunas de las numerosas y graves irregularidades políticas, militares, familiares, económicas… que ha protagonizado, primero en su juventud y después a lo largo de sus treinta y dos años de reinado. Muchas de estas irregularidades son, obviamente, presuntos y graves delitos que no deben quedar escondidos, de ninguna de las maneras, bajo la alfombra de la historia.

Como los que relaciono a continuación:

1º.- Un intento de golpe de Estado, ya que a estas alturas está fuera de toda duda que, en el otoño de 1980, dio el visto bueno a sus militares cortesanos (los generales Armada y Milans) para que planificaran, organizaran, coordinaran y ejecutaran una ilegal e inconstitucional maniobra político-militar-institucional (el ya comentado 23-F), de acuerdo con determinadas fuerzas políticas del arco parlamentario, con el fin de cambiar el Gobierno legítimo de la nación española y frenar con ello un golpe militar de la extrema derecha castrense. Maniobra que después sería abandonada por él mismo y sus compinches políticos ante la estrafalaria entrada del teniente coronel Tejero en el Congreso de los Diputados, poniendo así en serio peligro de guerra civil a este país.

2º.- La puesta en actividad, en 1983, de los batallones de la muerte o grupos de terroristas de Estado denominados GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación) para hacer desaparecer (matar o secuestrar) miembros de ETA, saltándose a la torera todas las normas y leyes del Estado de derecho y usando las mismas tácticas y técnicas de los separatistas vascos. Grupos de asesinos a sueldo del Estado español que, con el conocimiento y la autorización del Jefe del Estado y comandante supremo de las FAS españolas, el rey Juan Carlos, serían organizados y dirigidos por los servicios secretos militares (CESID) nutriéndose de funcionarios militares y civiles españoles y mercenarios extranjeros.

3º.- Enriquecerse de una forma exagerada e ilegal hasta convertir a su familia en una de las más grandes fortunas de Europa y el mundo, recibiendo sospechosas donaciones y créditos personales desde el exterior y realizando substanciosos negocios aprovechándose de su omnímodo poder institucional y su inviolabilidad ante la ley. Lo que ha propiciado que en treinta años su fortuna se haya elevado, según prestigiosas publicaciones extranjeras (en España el mutismo en todo lo referente a la familia real es absoluto), a la importantísima suma de 1.790 millones de euros (300.000 millones de pesetas). Cifra ésta nunca desmentida por La Zarzuela.

4º.- Ejercer la corrupción continuada y generalizada, al recibir y aceptar como rey y jefe del Estado regalos y donaciones multimillonarias de empresarios y particulares (yates, coches, petrodólares para apoyar la reconquista de Kuwait…)

5º.- Desviar fondos reservados del Estado para pagar sus aventuras galantes y los chantajes de alguna de sus numerosas amantes, como el que tuvo que hacer frente a partir del año 1994 tras su larga relación amorosa de 15 años de duración con una bella vedette del espectáculo español. Que nos ha costado a los contribuyentes españoles más de 500 millones de pesetas, pagados con los fondos reservados del CESID, Presidencia del Gobierno y Ministerio del Interior.

6.- Un presunto asesinato (el simple homicidio ya fue aceptado en su día por él mismo y su familia) cometido en sus años mozos, ya que el 29 de marzo de 1956, con 18 años de edad y siendo un distinguido cadete de la Academia General Militar de Zaragoza, con seis meses de instrucción militar intensiva en su haber y otros seis de instrucción premilitar (experto por lo tanto en el uso y manejo de toda clase de armas portátiles del Ejército español) mató, estando sólo con él y en muy extrañas circunstancias que nunca han sido aclaradas, de un tiro en la cabeza procedente de su propia arma a su hermano Alfonso, de 14 años, el preferido de su padre, don Juan de Borbón. Quien, según muchos políticos del entorno de éste, iba a ser elegido por el conde de Barcelona para sucederle en sus derechos dinásticos a la corona de España ante el proceder de Juan Carlos que ya en esas fechas manifestaba una irregular y perruna obediencia a Franco con vistas a acceder al trono saltándose a su propio padre.

En relación con este turbio asunto (que ha permanecido cincuenta años en el más absoluto de los secretos), el citado trabajo de investigación desmonta una tras otra todas las hipótesis tejidas en su día por la propia familia de Juan Carlos y el dictador Franco para hacer creer a los españoles que todo fue un desgraciado accidente. Supuesto accidente que nunca fue investigado ni por la justicia portuguesa ni por la española, civil o militar, siendo el homicida en aquellas fechas un profesional de las Fuerzas Armadas españolas.

De todos estos presuntos delitos cometidos por el rey Juan Carlos I, que recoge el ya repetidas veces comentado trabajo de investigación, se presentan abundantes indicios de culpabilidad. De la mayoría de los cuales, por otra parte, han tenido constancia en los últimos años las elites mejor informadas de este país (políticos, periodistas, líderes sociales…) pero sin atreverse a denunciarlos y, mucho menos, a perseguirlos. El historiador militar que formula el presente escrito ha decidido ahora darles publicidad en forma de libro para conocimiento de todos los españoles. Libro que, por otra parte, pasados ya dos meses desde su publicación, no ha sido desmentido en ninguno de sus extremos ni por la propia Casa Real española ni por autoridad alguna. Hasta el momento también, tanto el Congreso como los demás poderes del Estado han “callado y otorgado”.

En vista de ello, constituidas ya las nuevas Cortes Generales salidas de la voluntad popular expresada el 9 de marzo pasado y comenzado con ello una nueva legislatura, me dirijo a VE como presidente del Congreso de los Diputados para, en virtud de lo que contempla el ya citado artículo 77.1 de la Carta Magna española, exigir la creación de la ya repetidas veces solicitada Comisión parlamentaria que proceda de inmediato a estudiar e investigar las ya muy claras responsabilidades del monarca español en los hechos comentados con anterioridad y que resumo de nuevo:

1º.- La llamada durante años “intentona involucionista del 23-F” y que en realidad no fue tal sino una chapucera maniobra borbónica de altos vuelos, al margen de la Constitución y de las leyes, para cambiar el Gobierno legítimo de la nación en provecho de la Corona.

2º.- La creación y organización de los autoproclamados Grupos Antiterroristas de Liberación (GAL), compuestos por determinados estamentos de los Cuerpos y Fuerzas de Seguridad del Estado y del Ejército (de los que el monarca español tuvo conocimiento antes de que empezaran a actuar a través de documentos reservados del CESID) y que cometieron, con métodos expeditivos criminales, por lo menos veintiocho asesinatos de Estado y un secuestro.

3º.- El sorprendente y rápido enriquecimiento de su familia (en treinta años ha pasado de la indigencia más absoluta a disponer de una de las mayores fortunas de Europa, según informaciones de toda solvencia que no han sido desmentidas por La Zarzuela).

4º.- La aceptación continuada de regalos y donaciones por parte de particulares (yates, coches…) que lógicamente harían los interesados persiguiendo algo a cambio.

5º.- Los pagos con fondos reservados de Presidencia del Gobierno y de los ministerios de Defensa e Interior para enfrentar el chantaje de determinada vedette del espectáculo español, que disponía de comprometedores vídeos sexuales con el rey Juan Carlos.

6º.- La desgraciada muerte del infante D. Alfonso de Borbón en “Villa Giralda” (residencia de los condes de Barcelona en Estoril) el 29 de marzo de 1956 y que al hilo de los análisis incluidos en el trabajo de referencia dejan bastante claro que el supuesto accidente pudo ser en realidad un fratricidio premeditado. Mis estudios como militar y como experto en armas dejan muy pocas dudas al respecto. Como tal hecho nunca fue investigado por la justicia (ni portuguesa ni española) exijo, como historiador y ciudadano español, que se abra un proceso clarificador sobre el mismo, exhumando si es preciso los restos del infante que reposan en el Monasterio de El Escorial e interesando del ministerio de Defensa la documentación que pueda obrar sobre aquel homicidio en los archivos de la Academia General Militar de Zaragoza, con el fin de que expertos judiciales y técnicos en balística y teoría del tiro puedan hacer sus evaluaciones y aclarar definitivamente el misterio que encierra aquél luctuoso suceso de la historia de España. Y dejando abierto el camino para que los jueces establezcan las responsabilidades penales a las que todavía debiera enfrentarse Juan Carlos de Borbón, ya que en aquella época no estaba cubierto constitucionalmente por ningún manto de inviolabilidad o irresponsabilidad y sólo era un profesional del Ejército español (cadete de la Academia General Militar de Zaragoza), sujeto por lo tanto a las leyes penales castrenses.

Responsabilidades que podrían ser de carácter penal pero, con toda seguridad, históricas y políticas pues si se demostrara la culpabilidad del actual rey de España, habría que reescribir con toda urgencia la historia de este país.

Hasta aquí, señor presidente del Congreso de los Diputados, los presuntos delitos cometidos por el actual rey de España, tanto en su ya largo reinado como en sus años juveniles de caballero cadete en la Academia General Militar. Que este modesto historiador militar y coronel del Ejército no está dispuesto a que queden ocultos entre las bambalinas de la historia y sin su correspondiente condena, sea esta penal, moral o histórica. Por ello le reitero una vez más la solicitud de que todos estos hechos sean estudiados, investigados y analizados en profundidad, y cuanto antes, por una Comisión parlamentaria (auxiliada por los correspondientes expertos), ya que sin duda debe ser ese foro parlamentario, como suprema expresión de la soberanía popular, el que promueva inicialmente las acciones pertinentes, de tipo judicial o político, que permitan aclarar tan graves e importantes cuestiones. Que afectan al país en general y, sobre todo, a su historia pues no deja de ser un auténtico sarcasmo y una burla al pueblo español que ya figure en los libros de historia de este país como máximo salvador de la democracia y de las libertades de sus ciudadanos aquél que fue el primero en ponerlas en peligro autorizando el golpe de Estado del que, según la angelical teoría oficial, nos salvó a todos.

Ante esta Comisión debería comparecer el propio rey Juan Carlos (ya se pidió su presencia ante el Tribunal Militar de Campamento en el año 1982 para que contestara a las acusaciones de golpismo vertidas en su contra por algunos acusados y testigos en el golpe del 23-F) pues una cosa es que su persona sea, a día de hoy, constitucionalmente inviolable y no sujeta a responsabilidad y otra muy distinta el que no pueda y deba comparecer ante los legítimos representantes del pueblo para dar a conocer su versión sobre unos hechos gravísimos de la reciente historia de España en los que él ejerció el papel de protagonista absoluto.

Y por último, señor presidente del Congreso de los Diputados, si tanto esa Cámara como los demás poderes del Estado optan, una vez más, por tomarse mis denuncias contra el rey Juan Carlos I a título de inventario, es decir, como si estuvieran formuladas contra el históricamente preclaro e insigne Alfonso X el Sabio en lugar de a menor gloria del, a todas luces, menos docto y ejemplar personaje que en estos momentos ocupa la Jefatura del Estado español a título de rey por deseo testicular del dictador Franco, este historiador militar (que le recuerdo, por si lo ha olvidado, fue encarcelado y separado abruptamente de su carrera por un ministro de Defensa de su partido, en 1990, por reivindicar, con conocimiento de causa, un Ejército profesional para España; aspiración que consiguió en 1996) se verá obligado moralmente a pedir amparo internacional en la instancia judicial o mediática que estime oportuna y conveniente, incluido si fuera preciso el Tribunal Penal Internacional. Porque no deja de ser un contrasentido y un esperpento jurídico que la Audiencia Nacional española, a través de su “juez estrella” Baltasar Garzón, se dedique a perseguir jefes de Estado extranjeros, presuntos genocidas, terroristas y responsables de crímenes de lesa humanidad, y no haya llamado siquiera a declarar al máximo responsable de los asesinatos de los GAL (crímenes de Estado que no prescriben ni deben contemplar en su enjuiciamiento inviolabilidad alguna): el rey Juan Carlos I. Quien recibió precisa y abundante información reservada del CESID en su momento (la famosa Acta Fundacional y otros documentos) sobre la preparación y pronta puesta en ejecución de la llamada “guerra sucia” contra ETA. Y no hizo nada por evitarla.

Y espero, señor presidente, que no tome estas mis últimas palabras como una amenaza (jamás me permitiría semejante libertad contra el máximo representante del pueblo soberano y tercera autoridad del Estado) sino como una respetuosa advertencia de un ciudadano español que ha dedicado toda su vida a la defensa de este país, que sólo ha recibido a cambio represiones y sinsabores y que, desde luego, como le enseñaron hace ya muchos años en una Academia Militar, no va a cejar en la lucha por sus ideales y convicciones.

España no puede tener ni un minuto más en la Jefatura del Estado a un hombre de pésima catadura moral, homicida confeso (que no ha pagado todavía por su delito), presunto asesino y también, en grado de presunción por el momento, golpista, malversador de fondos públicos y terrorista de Estado.

Le adjunto, señor presidente del Congreso, copia del Informe remitido en septiembre de 2005 y febrero de 2007 a su predecesor en el cargo.

Firmo el presente escrito en Alcalá de Henares a 4 de abril de 2008

Read Full Post »

A oligarquía catalá arroupa a Juan Carlos Borbón

A casta dirixente da sociedade catalá: empresarios, financeiros, políticos, periodistas e profesionais da farándula e do canapé, reuníronse nunha cea o día 29 de maio en Barcelona para celebrar o 50º aniversario do Círculo de Economía. O Círculo nacera nos ambientes máis dinámicos do capitalismo catalán ante o reto que supoñía o inmobilismo do franquismo, enquistado aínda de resaibos autárquicos, fronte ao impulso do mercado europeo que se estaba artellando no Mercado Común. O que naceu para dar resposta ás aspiracións innovadoras do capital español co paso do tempo acabou pouco a pouco no que é hoxe en día: un grupo de presión empresarial ou “lobbie”, que trata de condicionar para os seus intereses os gobernos democráticos saídos da vontade popular.

Para coroar os festexos, o presidente Xosé Manuel Lara, propietario dun extenso grupo empresarial nacido e alimentado a carón do franquismo e que ten como buque ensignia a editorial Planeta e o canle de televisión “Antena 3”, invitou o rei Juan Carlos Borbón a “platicar” un pouco. Mais recén acabada a alocución e mentres o rei baixaba do estrado tropezou e trastabelou. O pánico apareceu de súpeto nas caras dos asistentes que veloces acudiron, como bos cortesáns, a remediar o incidente. Notable exercicio de pleitesía que serviu de preparación ximnástica previa para acabar de meterlle o dente, entre risas e ocorrencias do ben que baila o rei o ChikiChiki de Rodolfo Chikilicuatre, a unha mesa ben disposta de manxares, viños e licores.

As relacións da monarquía borbónica con Cataluña veñen de lonxe e sempre foron cando menos conflictivas. Sirvan de exemplos: o primeiro Borbón, Felipe V, disolveu a Generalitat e quitoulle os tradicionais “fueros”, despois de arrasar o principado nunha guerra de ocupación; Fernando VII, o desexado, enviou o Conde de España de virrei para exterminar os círculos liberais; Isabel II, con Espartero e Prim, bombardeou a cidade de Barcelona; a rama carlista, a través de Cabrera, levou a cabo prácticas de terra queimada no medio rural; Afonso XIII, avó do actual monarca, repremíu a Semana Tráxica e apoiou o ditador Primo de Rivera na persecución do catalán. En xusta correspondencia a sociedade catalá proclamou e dirixíu a Iª República; e alentou e defendeu a IIª República.

Por iso que a oligarquía catalá invite ás festas e aniversarios o rei non quere dicir máis que o necesitan para articular e encubrir as bases ideolóxicas da súa explotación. Cando o pobo poña esta en disputa, como no 1931 ou no 1936, tirarano pola borda e de súpeto espertaranse os máis reaccionarios do Estado.

Read Full Post »